Το τάξιμο της λαμπάδας....
Μίνι Νουβέλα...
του Μπαρμπα Γιάννη
Ακόμη ταράζεται το Κυρα Λενιώ....σαν ανεβαίνει...την σκάλα του Πλοίου...που θα την μεταφέρει στη Μεγαλόχαρη της Τήνου...κρατώντας την λαμπάδα..από γνήσιο κερί ...ταμένο στη χάρη της.
Στο νου της ήλθε ο τελευταίος διάλογος που καθόρισε την μοίρα της, και να μην σμίγουν ποτέ πια...αυτό το παλικάρι....ο Σταυρής...που με τα λόγια του άφησε στο ίδιο μέρος...την ελπίδα της να πεθάνει τελευταία....
Τι κι αν πέρασαν τέρμινα και δεκαετίες...άσπρα μαλλιά και ζάρες ...άφησαν στο πρόσωπο...τα αχνάρια τους
ανήμπορα ..στο διάβα τους βαρια και κουρασμένα πόδια....
Σε αυτή την κουπαστή...την όμοια αυτό το προσωπάκι...το τόσο γλυκό να κοιτάζει κατεβασμένο...ερωτευμένο και περίλυπο...τα γκριζοπράσινα νερά...που ανάδευε...η προπέλα του στο λιμάνι...λίγο πριν την αναχώρηση...ένοιωσε ...τα λόγια...και τα υγρά του μάτια...να της ψιθυρίζουν..εκείνη την υπόσχεση.....που αυλάκωσε την..ύστερη ζωή της....
-Μην στενοχωριέσαι...Λενιώ μου....γρήγορα...θα τακτοποιήσω...κάποιες υποχρεώσεις...που με περιμένουν στο Νησί....και θα γυρίσω...να κάνουμε τον Αρραβώνα..!
Τα τελευταία λόγια που σφράγισαν με ένα φιλί...έδεσαν σαν κόμπος από μαντήλι..κι έριξαν .στου νου τα άδυτα..πολύτιμο χρυσαφικό ..εκείνη την υπόσχεση...!!!
Τελευταία λόγια....το πλοίο....σφύριξε....σκάλες ανέβηκαν ...σκοινιά λύθηκαν..κι ο Στρατής χάθηκε κουνώντας το μαντήλι
Μάτια...να έχεις....κι έγνοια...να παρατηρείς...το Λενιω...από εκείνα τα χρόνια...........................................................................................................................................................................................
Μαστοράκι πρώτο...στη σκιά του Μπάρμπα Θοδωρή,αδελφού του Πατέρα του...που τον είχε από μικρό για βοηθό του...
Κατείχε άριστα....την..τέχνη...της λάσπης,με τον καιρό... το σκάλισμα της πέτρας...το ζύγιασμα,και το στήσιμο...στο πρέκι...και τα κασώματα ...σβέλτο παλικάρι...και με ματιά υπολογίσιμη..
-Θα ανέβουμε ..Αθήνα...του είπε ο Μαστροθόδωρος..έχουμε δύο καλές δουλειές...για όλο το καλοκαίρι.. ...και μετά γυρίζουμε...!!!
Έτσι βρέθηκε στην Αθήνα Ο..Σταυρής...πάνω στις σκαλωσιές...όπως το Αετόπουλο ..στα υψώματα.!!!
Δεν ήταν το σκεπάρνι..εκείνα τα χρόνια...που ξεκαλύβωνε τις πρόκες..στα δοκάρια ολημερίς κάτω από τον Ήλιο...και ξερόψηνε το ιδρωμένο κορμί του ,ούτε ο κάματος...της μέρας...που ταλαιπωρούσε το λογισμό του...
Κάθε σφυριά και μια εικόνα....απ το Λενιώ του.....την μικρή μονάκριβη κόρη της κυρά Δέποινας...στα πάνω μέρη της πλαγιάς στο Αιγάλεω μια φτωχογειτονιά...που δομείται..άναρχα...και παράνομα...κυρίως τα βράδια...
Απλά του τοίχου τα υλικά...για να κτισθεί...
Άχυρα...και λάσπη...με το φτυάρι ...σε τετράγωνα πρόχειρα καλούπια ...για να ονομασθούν το επόμενο πρωί...στεγνωμένες...πλίθες...από τα χέρια της μικρής φτωχούλας Λενιώς...
Εκεί έφερε..η τύχη το αναπάντεχο ,να συναντηθούν οι δύο νέοι,
κατά μια συμφωνία γνωστού.. πως...θα βοηθούσαν,οι δύο μάστορες,να στηθούν δύο καμαρούλες και μία κουζίνα...να στεγάσει η μάννα το ορφανό της.
ο Έρωτας πιο δυνατός,ήλθε και φώλιασε στις καρδιές των δύο νέων...πριν καν...στηθούν οι τοίχοι, για να τον σκεπάσουν...βιαστικά...παράνομα...μέρα και νύχτα...όσο τα μάτια και τα χέρια...έδεναν..κι έχτιζαν την πλίθρα,εκείνος φτερωτός θεός...αποπλανούσε και λόγιαζε το νήμα και την στάθμη του με τα δικά του αλάθητα...ζυγιάσματα...
Μα ο Σταυρής, είχε γνήσια αισθήματα για το Λενιώ....και αποφάσισε να δώσει συνέχεια δεσμού ζωής, και ατέλειωτης φιλίας...που θα του χάριζε στο υπόλοιπο του βίου,εκτός από την δυνατή χαρά του έρωτα,τους καρπούς μιας πολύτεκνης φαμίλιας...με παιδικά...μπουσουλήματα...
Όσο τα μεροκάματα και οι δουλειές τον κρατούσαν στην πρωτεύουσα..πάντα έβρισκε χρόνο να τρέξει στο φτωχόσπιτο, να αποτελειώσει κάποια εκκρεμότητα, και να νοιώσει την χαρά μαζί της και το μικρό σπιτάκι...τελειωμένο πια να μοιάζει ομορφότερο από τα γύρω.....σαν το χαμόγελο της που έκλεψε την καρδιά του....
ο Μπάρμπας του ο Μαστροθόδωρος...κάτι είχε καταλάβει στο μεταξύ...όσο χτιζόταν το σπίτι...μα καμωνόταν πως δεν πρόσεχε τις ματιές...και τους ψιθύρους...ενδιάμεσα..το συμπαθούσε το Λενιώ...είχε καλό χαρακτήρα...θα ταίριαζαν...!!
Μα σαν ..του άνοιξε κουβέντα σε μια διώροφη οικοδομή στην Αχαρνών,λίγες μέρες μετά , ο Στρατής...το ξεκαθάρισε...
-Μπάρμπα το αγαπάω το Λενιώ...και το αποφάσισα...!...θα πάω στο Νησί να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες και υποχρεώσεις , και θα γυρίσουμε το Σεπτέμβρη να κάνω τον αρραβώνα.
-Μόνο πρόσεχε...μην τη "γελάσεις"...θα είσαι ασυγχώρητος...του είπε αυτός χωρίς να περιμένει απάντηση.
Σε αυτή την κουπαστή του Πλοίου ειπώθηκαν τα ίδια...και μίλησαν ματιές...που γνώριζαν πολλά...
Του Σταυρή...της Λενιώς ...και του Μπάρμπα...που έκρυψε το δάκρυ του...και τράβηξε τον ανιψιό πάρα πέρα...
- Όπως....σου είπα...το Λενιώ μην το "γελάσεις"...σε περιμένει....άσε τα υπόλοιπα...θα τα εξηγήσω στον....αδελφό μου...!!!
κανείς δεν μίλησε ξανά στη Λενιώ...για αυτό το ταξείδι του πλοίου...που ποτέ δεν έγινε....μέχρι το τέλος ούτε για τις ψυχές που χάθηκαν...σε αυτό το ναυάγιο...απέφυγαν στην αρχή να της μιλήσουν.....για τον Σταυρή και το Θείο του...κι έλπιζαν στο θεό...πως ίσως να ζουν...όπως μερικοί άλλοι
Δεν άργησαν όμως τα νέα του κακού μαντάτου...να φθάσουν όπου βούισε στο λιμάνι...
και πως να βρεις το κουράγιο να της το πεις...εκείνο το μαστορόπουλο..που την μάγεψε...Μανούλα μου το ζήλεψε η μοίρα της...και μαζί με αυτό ναυάγησε η ζωή της!!!..ένα κερί αναμμένο...στην εικόνα της Παναγιάς ...της Ελεούσας...και μοιρολόι απόκρυφο...στο μυροβόλο εικόνισμα της....
Καημένο Λένιώ...ποτέ δεν παντρεύτηκες.....και από τότε δεν υποτάχθηκες στο πεπρωμένο.....
Έμεινες πιστή και μόνη στο τάξιμο μιας λαμπάδας....που ακολουθεί κάθε χρόνο..από τότε το δρόμο του πλοίου.... σε μία υπόσχεση που ποτέ δεν βρήκε το δρόμο της.
