Εδώ Πολυτεχνείο ......εδώ Πολυτεχνείο....
Νεαρό παληκαράκι τότε....είχα κι εγώ... το δικό μου Κλαπαστίμπανο....Ένα μικρό ραδιοφωνικό σταθμό, ερασιτεχνικό, ( 2 λάμπες EL 34 τα 600 vatt & ένα Dublex ενισχυτή με άριστη διαμόρφωση) παράνομο εν μέσω Χούντας.....
Είχε μεγάλη κάλυψη στο λεκανοπέδιο τότε, γιατί οι συχνότητες εκπομπής, ήταν ελάχιστες.....
Αναστέναζε το ακροατήριο, και πέρνανε φωτιά τα τηλέφωνα ολημερίς και βράδυ....΄
-<<...Εδώ ράδιο "" Τζάκσον"" για όσους θυμούνται...>>
- Και βάλε Καζαντζίδη.....για τον Μπάρμα..Σταμάτη από τα κάτω Πετράλωνα,
-Και δώσε Ρεπάνη..στον ερωτευμένο.. Σπύρο τον Ψηλό... με τη Μαίρούλα την κορδελιάστρα...απέναντι στο φασονάδικο-παπουτσίδικο της Βοσπόρου στη Νίκαια.....
-Σβύσε με Κυρά μου άπ τα τεφτέρια σου....
Μία όμορφη...ρομαντική ...παραφωνία, στο καταθλιπτικό χρονικό αυτών των ημερών.
Μέ δύο σαρδέλες στη λαδόκολλα...λίγη Ρετσίνα..Πλάκα...και ένα Τρανζιστοράκι..στο σκαμπό,κι ένα καλό φίλο παρεούλα, περνούσε η βραδυά.... κι αύριο πάλι μεροκάματο....
Όμως αυτό το βράδυ ήταν διαφορετικό...Ο κόσμος ανήσυχος περίμενε από την ασπρόμαυρη Τηλεόραση ,να ακούσει, κάτι...από τα συμβαίνοντα στο κέντρο της Αθήνας...αλλά μάταια.
Ξαφνικά κτυπάει το τηλέφωνο....Ηταν ο φίλος μου Θανάσης Κάκκαρης από το Αιγάλεω...
Είχε κι αυτός το δικό του Κλαπατσίμπανο....Ραδιο πομπό...και αναμετέδιδε...το μήνυμα του Πολυτεχνείου.
-Γυρνα το μεταβλητό στούς 700 χιλιοκύκλους...και κάνε αναμετάδωση από τον δικό μου αναμεταδότη.... χωρίς σχόλια και εκφώνηση..>>..μου λέει....κι έτσι έγινε.
Εκείνο το βράδυ δημιουργήθηκε ένα πλέγμα καθολικής Ραδιοφωνικής κάλυψης...και η φωνή της Δαμανάκη και των υπολοίπων εκφωνητων Φοιτητών μέσα από τις σχολές, που είχαν εξεγερθεί.,ακουγόταν και συγκινούσε την Αθήνα, καθώς πολύς κόσμοςκατέβηκε για βοήθεια στο πλάι τους.
Ακούστηκε το σήμα από τη γειτονιά μου...σε Αιγινα, ....Ελευσίνα ,.....Μενίδι .......μέχρι Σπάτα.
Εδώ ...Πολυτεχνείο.....Εδώ Πολυτεχνείο σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων φοιτητών.........
Φυσικά ήταν η τελευταία μου εκπομπή....την επομένη κάποιος ...φρόντισε να ειδοποιήσει την ασφάλεια...και στην προσπάθειά μου να μην συλληφθώ έκανα σάλτο, απο την Ταράτσα στο διπλανό οικόπεδο.. ευτυχώς πάνω σε χυμένη Άμμο Οικοδομής και γλύτωσα τα .."σπασίματα.."..όχι όμως και το καβουρντιστήρι μου...
Το έκανε κομάτια στα έντρομα μάτια της μάννας μου, με το πόδι του ένας μουστακαλής Ενωματάρχης...καριέρας.....
Σήμερα ζω τον παλμό και την αγωνία των νέων στον αγώνα που κάνουν με σεβασμό στην Ιστορία
του Πολυτεχνείου για ένα καλύτερο αύριο..που αντιπροσωπευουν αυτά τα παιδιά.!
