Μαμάκα... ο Αγιο.....(Μαμασιτα)

Ο ..Άγιος...των Παιδιών...

Αναδημοσίευση από παλαιότερη μας...ανάρτηση

 Ιστοριούλα...από τον Μπάρμα Γιάννη ...που είναι αληθινή..και από τα παλιά ξεχασμένη.!!!

Όμορφη ..Πρωτοχρονιάτικη  βραδιά ...παραδοσιακή...για χιλιάδες οικογένειες ..που το έθιμο τις ήθελε  να σμίγουν τα παλαιότερα χρόνια....να ανταλλάσσουν ,ευχές , να ετοιμάζουν τα  σπιτικά γλυκίσματα

 με  εκείνο το περίτεχνο περιτύλιγμα μίας γαλάζιας κορδέλας ...ένα διάφανο ζηλοτέϊπ...και...μέσα, να φιγουράρουν στολισμένα όπως  είχαν τοποθετηθεί,  πάνω σε τραπεζάκια με χειροποίητα κεντητά  τραπεζομάντιλα, τις άκρες του σαλονιού.. με  χίλιες δύο λιχουδιές...

    "Τα καλούδια της Γιαγιάς", πότε  πίσω από την άχνη Ζάχαρη..όμορφα ..πασπαλισμένοι οι κουραμπιέδες...,πότε... περιλουσμένα ...με καρυδόμελο...να μαγνητίζουν τα μάτια μικρών και μεγάλων...τα τραγανά..και λαχταριστά μελομακάρονα..

  Στη  μέση του σαλονιού το Χριστουγεννιάτικο  δένδρο..γεμάτο λαμπιόνια...δωράκια και πολύχρωμες γυαλιστερές μπαλίτσες... έγινε ..αντικείμενο. περιέργειας  στα δύο μου ...μικρά παιδιά ....τα ανιψάκια μου, και μερικά ακόμη..οικείων φίλων...που παρευρίσκοντο σε αυτή την όμορφη γιορτινή σύναξη...

   Η ατμόσφαιρα..εκείνο το βράδυ...ζεστή...γεμάτη αγάπη....χαλάρωση ...εμπιστοσύνη...και τρυφερή ανταπόκριση...λες και διάβαζαν τα ...παιδιά...το  θετικό Νεγκατίβ...καθώς οι μεγάλοι ομιλούσαν για τις άγιες τούτες ξεχωριστές ημέρες αγάπης… αλληλεγγύης και προσφοράς στον συνάνθρωπο ... .

    Τροφοδοτούσαν... και παρομοίαζαν στον δικό τους μυστηριώδη κόσμο...του  ιδεατού την εικόνα...αυτού του καλοκάγαθου Παππούλη...με την κόκκινη σκούφια , την πλούσια λευκή γενειάδα...και τις  μαύρες  μπότες..... όπου το μόνο μέλημα του ήταν να δώσει χαρά και δώρα εκτίμησης...στα πιο περίεργα πλάσματα...του κόσμου....τα παιδιά...! Τα παιδιά της ανυπόκριτης αγάπης...

   Με ξάφνιασαν όταν ήλθαν να με ρωτήσουν την κλασσική ερώτηση...που κάνουν...με περιέργεια... τέτοιες στιγμές, καθώς ήμουν απροετοίμαστος...

  - Θα έλθει απόψε και σε μας Θείε ...ο Άγιος Βασίλης...???...
Τόσο απλή αυτή η ερώτηση...αλλά και πόσο δύσκολή... η απάντηση κυρίως ...όταν αποφασίσεις να την πραγματοποιήσεις, χωρίς να το πολυσκεφτείς...!

  -Βεβαίως...απαντώ...χωρίς περιστροφές...στις  δώδεκα η ώρα....
 Θα μας επισκεφθεί...και θα αφήσει δώρα  κάτω από το δένδρο του Σαλονιού....εσείς θα τον... δείτε...τα παιδιά ...!!!
  Οι μεγάλοι όμως όχι..και.... τσιμουδιά ...μην τους πείτε τίποτα...θα το ξέρετε μόνο...εσείς...σύμφωνοι?

-Σύμφωνοι...!!!....Θείε ....πες μας ....για τον Άγιο Βασίλη...αγαπάει τα παιδιά...???

Μαζεύτηκαν ...γύρω μου και περίμεναν με λαχτάρα, να τους διηγηθώ τις μέρες και τα έργα του Αγίου

  Ενα τσούρμο ...μπόμπιρες...με τόσο ενδιαφέρον...και σπουδή ...που τους ήταν αδιάφορο αν κρατούσαν  ..στο χέρι... κείνη την ώρα ένα παιχνίδι ...η μία ...πιπίλα....

   Άφησα την  φαντασία μου να ζυμώσει τα αγνότερα υλικά..των δικών μου παιδικών  ονείρων των παρελθόντων χρόνων...ξεχώρισα και πέταξα κάθε ανώφελη  και περιττή τραυματική εμπειρία της δικής μου ζωής...έφτιαξα λοιπόν ένα παραμύθι...που στο τέλος και εγώ το ζήλεψα...πως τάχα έψαξα και βρήκα τον Άγιο Βασίλη...και γίναμε φίλοι..καρδιακοί....

  -"Που λέτε ...παιδιά......................................................................................................................"

  - Τι ώρα θα έλθει και σε μας ...Θείε να φέρει τα δώρα..??   Πετάχτηκε στο μέσο της αφήγησης ..ο Μιχαλάκης...ο πιο ανυπόμονος

   -Είπαμε στις ...δώδεκα...παιδάκια...και Μιχαλάκη μη με διακόψεις ....πάλι...!!!

Τελείωσε ..η αφήγηση...και πήρα διακριτικά το δρόμο για την κουζίνα... ήμουν ο συνωμότης της βραδιάς...ανάμεσα σε δύο κόσμους..παράλληλους  μεν...αλλά που ποτέ δεν θα συναντηθούν....

  Ζήτησα από την Μητέρα μου τον σκούφο τον Αγιο Βασιλιάτικο που ήταν ξεχασμένος στο Πατάρι της Σοφίτας...

 - Απόψε Μάνα θα κάνω έκπληξη στα ...παιδιά....Βάλε σε μια μεγάλη σακούλα τα δώρα που έχετε όλοι προγραμματίσει....και άστα κρυμμένα..... σε μία γωνιά

 -Τρελάθηκες Παιδάκι μου ...τι λες τώρα.....σε λίγο πλησιάζει δώδεκα....

 -Γι αυτό σου λέω κάνε γρήγορα.....βρες μου.... και εκείνη την κόκκινη ρόμπα...που φόραγες κάποτε

και φέρε μου μπαμπάκι...πολύ μπαμπάκι....να κάνω πλούσια γενειάδα....και μουστάκι....

   Και....συνεννοήσου με τους υπόλοιπους.... για ότι ακολουθήσει....με τα πιτσιρίκια ...εσείς οι μεγάλοι...δεν ξέρετε ...τίποτα...!!!

 Αυτό άρεσε και στην σύζυγό μου και μερικούς φίλους και έτσι με την βοήθεια τους

 ...η αμφίεση συντελέστηκε στο πι...και ..φι..!!!

  Πήρα το Σάκο με τα δώρα στον  ώμο...έκανα τον σταυρό μου...και ζήτησα στήριξη από την Χάρη του Αγίου...για την αυθαίρετη πρωτοβουλία να τον αντιπροσωπεύσω...χωρίς να μου το ζητήσει....

   Πλησίασα από το μπαλκόνι..την Πόρτα...περιμένοντας...να σβήσουν  τα φώτα...Ένα κερί...μόνο..θα ήταν αναμμένο.. ως μέρος του σκηνικού...που είχε στηθεί..!

 Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα..την ανυπομονησία ..και τις μυστικές συνεννοήσεις...που δικτύωναν...οι μπόμπιρες....

- Εμένα ...θα μου φέρει μπουλντόζα....ο Άγιος Βασίλης... προεξοφλούσε ο Μανωλάκης

- Εγώ ζήτησα ...την Μπάρμπη..με το νυφικό της....διέκοπτε η μικρή Ματούλα

  Δόθηκε το σύνθημα...χαμήλωσαν τα φώτα...και έμεινε το τρεμάμενο κερί..στο γεμάτο από επισκέπτες σαλόνι...να  φωτίζει το ντεκόρ  μιας ιστορίας που όλοι  θα  θέλαμε να ζήσουμε στα παιδικά μας...όνειρα...

  Την συνέχεια  σας την παρουσιάζω...με τα λόγια ..κάποιας συζήτησης, που έγινε είκοσι χρόνια αργότερα ....και περιέγραψε... η ανιψιά μου ...και με συγκλόνισε . αφού  δεν παρέλειψε  να εκφράσει   στο τέλος ένα παράπονο....

 ...."Είχαμε πραγματικά  Θείε πιστέψει...ότι  ο Άγιο Βασίλης...θα ερχότανε αυτό το βράδυ...δεν θα ξεχάσω πόσο γλυκεία ήταν αυτή η προσμονή...."

  ....  "Όταν έσβησαν τα φώτα...ακούσαμε να κτυπάει το τζάμι της πόρτας...όλα τα παιδιά σαστίσαμε...άνοιξαν διάπλατα τα μάτια μας, καθώς  τον βλέπαμε ..ζωντανό...να μπαίνει  χαμογελαστός..συμπαθητικός  γαλήνιος..να διασχίζει το χώρο που ανοίγαμε ...για..να περάσει και να αφήσει τα δώρα στο δένδρο. θείε είναι καταπληκτικό και δεν θα το πιστέψεις...είχαμε την εντύπωση..όλα τα παιδιά...ότι δεν πατούσε...το έδαφος...ότι κάθε δρασκελιά...ήταν μετέωρη...και η...φωνή του....παράξενη και γλυκιά...

- Χοοο!!...όλα τα  παιδιά...είναι ...εδώ..???

-Ναιαιαι...!!

-Η..Ματούλα ....ο Μανώλης....η Κατερίνα...???

-Ναιαιααι.....

-Σας έφερα  τα δώρα...που μου ζητήσατε...στην προσευχή σας ,και στα γράμματα....το μυστικό μας

  το φανέρωσε κανείς..???

- Οοοχι...!!!

- Του χρόνου την ίδια ώρα θα ξανά ρθω  πάλι με δώρα.. ελάτε να σας τα μοιράσω..να γνωριστούμε...

 - ...."Εμένα ...με λένε ..Παντελή... εμένα ...με ...λένε Θοδωρή.........................................................."

 Σαν  έφυγε από το ίδιο μέρος που ήλθε ...τα επιφωνήματα..χαράς...δεν είχαν προηγούμενο...

 Ο εκλεκτός απεσταλμένος του θεού....μας είχε φίλους....μας έφερε δώρα....γέμισε με προσμονή και ελπίδα...τις τρυφερές μας  ψυχούλες...!!!

 Αφού άναψαν τα φώτα κανείς δεν τόλμησε  να αμφισβητήσει... ποιος έφερε τα δώρα που κρατούσαν τα παιδιά...έμειναν άφωνοι..καθώς παρατηρούσαν  το παιδικό παραλήρημα απερίγραπτης χαράς ...!

  Πέρασαν πολλές νύχτες από τότε..που άρχισε να ξηλώνεται...το πιο γλυκό παιδικό παραμύθι... του Άγιο Βασίλη...που θέλει κάθε χρόνο να ψιθυρίζει η Παράδοση  στα αυτιά των λιλιπούτειων..θηρευτών του Ονείρου...

 Καθώς περνούσαν τα χρόνια...μεγάλωναν τα παιδιά...το ραντεβού της επόμενης συνάντησης έπαιρνε συνεχώς αναβολές...η υπόσχεση...του μεγάλου μυστικού...ξεχάστηκε...έγινε διάλογος ...από αυτούς που .... ζητούν  σήμερα ...τα παιδιά ...και οι σύγχρονοι γονείς...

 Μπαμπά  ...η Μπάρμπη που κοιμάται κάθε βράδυ δίπλα μου στο... μαξιλάρι...είναι δώρο του Άγιο Βασίλη..και .δεν την αποχωρίζομαι.....μην επιμένεις ότι εσύ την αγόρασες.

 -Χα..χα....αγαπημένη μου  κόρη Ματούλα...ακόμα δεν μπορείς να πιστέψεις...ότι εκείνο το βράδυ..όλα ήταν μία καλοστημένη ...παιδική ...φάρσα...?.. Ρε   κουτό παιδί...ο θείος ο Γιάννης... το επινόησε και μασκαρεύτηκε...και όλοι...εμείς με τα πιτσιρίκια... κάναμε...πλάκα....!

    Κάπως έτσι λύθηκε το μυστήριο αυτής της μαγικής βραδιάς...σε όλα τα παιδιά αποκαλύφθηκε...σιγά σιγά, το μεγάλο ψέμα για ένα κόσμο φιλικό , εγκάρδιο που νομίζαμε ότι είχαμε κερδίσει.

    Πες μου Θείε...ακόμη και σήμερα που πέρασαν τόσα χρόνια...και γνωρίζουμε  την άλλη όψη της ζωής, με τις απίθανες  φάρσες και ανατροπές  ότι αυτό δεν ήταν παραμύθι ...αλλά μια μεγάλη αλήθεια...Εσύ που άγγιξες το μεγαλείο της ψυχής  μας...πες ..κάτι....πριν  γκρεμισθούν όλα.

    Έσκυψα το κεφάλι...αμίλητος .... πως  να εξηγήσω σε αυτή τη Νέα κοπέλα ...ότι  ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ιδανικός όσο δείχνει..πως μόνο για λίγο ..μπορούνε να τον κλείσουμε σε ένα όμορφο γυάλινο χώρο  το όνειρο...και με ένα..παραδοσιακό στημένο σκηνικό  να τον σεργιανήσουμε.. 

  Συγκινήθηκα.....δεν βρήκα .. λόγια να πω  σε αυτό το παιδί...για κάτι που και εγώ είχα κάποτε λαχταρίσει να μοιάζει αληθινό...κι ας ζούσα μια στιγμή το...Παραμύθι...που.. είχε  χρονική  διάρκεια και ...λάμψη..όσο ..ένα Πυροτέχνημα  όταν ανεβαίνει και σκάει...στον ουρανό.

       

                                                                                  Μπαρμπα  Γιάννης …

                                                                                                              Ο Ψαράς…